کتاب ردیف دوره عالی داریوش طلایی

از زمان ورود روش نت نویسی غربی به ایران و استفاده از آن برای مکتوب کردن موسیقی ایرانی، مراحل مختلفی طی شده است تا پذیرفتن و درک این که نت نویسی و قواعد آن، قوانین آسمانی و ابدی نیستند، بلکه سیستمی برای نوشتن تفکرات موسیقایی و فنون نوازندگی با هدف ثبت و انتقال آن ها هستند. این کتاب به روش نت نویسی آموزشی و تحلیلی نوشته شده است؛ همان روشی که سال ها پیش توسط مولف ابداع و برای نگارش ردیف میرزا عبدالله به کار گرفته شد. در نگارش این ردیف از لحاظ ترتیب و نظم گوشه ها و جملات و حالت ها و زمانبندی ها و انگشت گذاری ها و مضراب گذاری ها و بسیاری نکات ظریف در تزیینات و غیره، به طور اخص، از چهار منبع استفاده شده است: آموخته های مولف از آموزش مستقیم از استاد شهنازی، نوار به جامانده از اجرای استاد شهنازی از این ردیف، نت نویسی حبیب الله صالحی، و نت نویسی فرهاد ارژنگی.
علی اکبر شهنازی ضمن آن که سنت پدر را در حفظ و تداوم میراث شفاهی موسیقی ایرانی و آموزش سینه به سینه ی ردیف ادامه داد، رپرتوار آموزشی اش را همگام با تحولات روز به سوی مدرنیته و با حفظ خصوصیات اصیل موسیقی ایرانی روزآمد ساخت. او این رپرتوار جدید را در مقابل ردیف پدرش که به آن ردیف کلاسیک می گفت «ردیف دوره ی عالی» نامید. در این ردیف، قطعات ضربی در واقع نوع جدید چهارمضراب بیشتر شده و آن را از دیگر ردیف ها متنوع تر ساخته است. در بخش های آوازی ردیف عالی نیز گوشه های اصلی یا شاه گوشه ها انتخاب شده و گه گاه به گوشه هایی با تم ملودیک یا وزن عروضی مشخص اشاره می شود.